สัปดาห์ที่ 11 เทศกาลธรรมดา
มก 4:26-34
เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับประชาชนว่า ‘พระอาณาจักรของพระเจ้ายังเปรียบเสมือนคนที่นำเมล็ดพืชไปหว่านในดิน เขาจะหลับหรือตื่น กลางคืนหรือกลางวัน เมล็ดนั้นก็งอกงามเติบโตขึ้น เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรเขาไม่ทราบ ดินนั้นมีพลังให้เกิดผลในตนเอง ครั้งแรกก็เป็นลำต้น แล้วก็ออกรวง ต่อมาก็มีเมล็ดเต็มรวง เมื่อข้าวสุกเกิดผลแล้ว เขาก็ใช้คนไปเก็บเกี่ยวทันที เพราะถึงฤดูเก็บเกี่ยวแล้ว’
พระองค์ตรัสอีกว่า ‘เราจะเปรียบพระอาณาจักรของพระเจ้าอย่างไร? หรือจะใช้อุปมาอะไรอธิบายเรื่องนี้? พระอาณาจักรเปรียบเหมือนเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งเมื่อหว่านในดิน ก็เป็นเมล็ดเล็กกว่าเมล็ดทั้งปวงทั่วแผ่นดิน แต่ครั้นได้หว่านแล้ว ก็งอกขึ้นและกลายเป็นต้นไม้ใหญ่กว่าพืชผักทุกชนิด มีกิ่งก้านใหญ่โตจนบรรดานกในอากาศมาพักอาศัยร่มเงาของมันได้’
พระองค์ตรัสเป็นอุปมาเช่นนี้อีกมากตามที่เขาเหล่านั้นสามารถฟังเข้าใจได้ พระองค์มิได้ตรัสแก่เขาโดยไม่ใช้อุปมา แต่เมื่อทรงอยู่เฉพาะกับบรรดาศิษย์ก็ทรงอธิบายทุกเรื่องให้แก่เขาเหล่านั้น
ข้อคิด
ประกาศกเอเสเคียลนำข่าวดีมาให้ชาวอิสราแอล ซึ่งอยู่ในดินแดนเนรเทศบาบิโลน พวกเขาอยู่อย่างสิ้นหวัง เหมือนต้นไม้แห้ง... ข่าวดีคือ พระเจ้าจะนำแขนงคือคนที่ยังเหลืออยู่ ไปปลูกไว้บนเขาสูงของอิสราแอล ณ ที่นั้น อิสราแอลจะเติบใหญ่ เจริญก้าวหน้าอีกครั้ง... แล้วพระองค์จะทำให้ต้นไม้ที่เขียวอย่าง“บาบิโลน”นั้นให้แห้งไป เพราะพระองค์เป็นพระเจ้า
นักบุญมาราโกก็เล่าเรื่องคล้ายๆ กันว่า อาณาจักรพระเจ้าเริ่มต้นแบบเมล็ดพืชเล็กๆ มีไม่กี่คน เมื่อมันจะเติบโตขึ้น มันจะกลายเป็นอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ เป็นที่อยู่อาศัยและพักพิงของประชากรของพระเจ้า
